wiesz, to że ktoś nie wyje wniebogłosy z rozpaczy, nie znaczy że nie cierpi. a uśmiech na końcu był skierowany do Leslie, tak mi się wydaje.

Po prostu w filmie było to niestosownie pokazane. Ta "rozpacz" nie była rozpaczą, a jedną łzą i błahostką.

Moim zdaniem rozpacz Jessego (to on tu jest najważniejszy) była ukazana fenomenalnie. Przecież nie trzeba ryczeć, rwać włosów z głowy czy dostawać histerii nawet jak umrze nam ktoś bardzo bliski... Nie rozumem czepiania się akurat tego. Każdy przeżywa żałobę inaczej. A budowa mostu do therabithi i wprowadzenie tam nowej królowej to własnie forma radzenia sobie ze stratą. poczuciem winy może nawet traumą...

Masz racje jeśli chodzi o okazywanie uczuć.... jednakże trauma z dzieciństwa pozostała. Swoim dzieciom nie puściłbym tego filmu. Bałbym się, że tak jak ja zapamiętają obojętność wobec straty kogoś bliskiego.

Niby czemu?? Jaką obojętność?? Ja tam uważam ze lepsze takie na wskroś mądre przezywanie żałoby niż histeryczny płacz... Ja przeżyłem coś takiego mając 13 lat, (to wprawdzie nie był rówiesnik tylko wujek ale bardzo bliski dla mnie) i była to śmierć podobnie jak tu nagła i zupełnie niespodziewana. I w zasadzie nie płakałem. Ba, w szkole nawet nikt nie wiedział co przezywam bo zachowaniem tego nie okazywałem, a nawet mimo tego potrafiłem się śmiać kiedy opowiadali coś śmiesznego.. nie wiem może jestem dziwny ale dla mnie taki sposób przezywania żałoby jak Jessie nie był "obojętny" raczej był to sposób dość głęboki a nie powierzchowny oznaczający się płaczem i histerią.. Moi9m zdaniem zakończenie filmu i tak było mocno przytłaczające.

niektórym ludziom powinno się zabronić oglądania takich filmów(dragon73) kompletnie ten kolega nie zrozumial go i jest to po prostu smutne ze tak to interpretuje, prawie tak smutne jak śmierć Leslie

Racja :) Nie każdy dorósł do tego filmu. A może niestety większość ludzi niedorosła do umiejętności przeżywania głębszych uczuć...